Sporą część w twórczości artysty stanowią portrety. Jednym z pierwszych portretów była Żydówka z ok. 1908 roku, namalowana techniką olej na płótnie, o wymiarach 55 x 46 cm.
Na pierwszy rzut oka zauważamy chłodną paletę barw jaką zastosował, decydującą przewagę ma tutaj fiolet, bardzo intensywny w części nakrycia głowy. Jak i podkreśla głębie tła, przechodząc z szarawo-błękitnego do odcienia z boków w stronę środka obrazu dochodząc do ciemnego, mocnego w wyrazie fioletu. Przybrudzone fioletem wydaje się być także ciemne, czarne ubranie kobiety i jej włosy. Cera blada, akcentem kolorystycznym całości są pastelowe, czerwone usta, które są również jedyną ciepłą barwą na obrazie. W dolnym rogu znajduje się niewyraźna plama brązu, być może jest to krzesło, na którym Żydówka opiera rękę.
Odchodząc od analizy kolorystycznej. Wyraźne jest zastosowanie plam barwnych, brak kontur i wyraźnych granic, pomijając jej twarz, która została głębiej przez artystę opracowana, wyraźnie odcinając się od mglistego tła. Postać kreowana jest na typ posągu. Powściągliwy wyraz twarzy, nawet z pewnym nie dąsem oraz przenikliwe spojrzenie w stronę widza. Modigliani pokazał nastawienie kobiety, jej stan samopoczucia, nie tylko poprzez jej mimikę ale i użycie barw i sposobu przedstawienia.
Mimo swobodnego kształtowania obrazu, jest on nad wyraz wyważony. Jest przykładem poszukiwań swego stylu pośród awangardowych kierunków. Wskazuje na inspirację linearyzmem Toulouse-Lautreca, jak i ukazywaniem bardzo chudych postaci z okresu błękitnego, Picassa.
Gdy obraz został wystawiony w 1908 roku na Salonie Niezależnych, wyszedł nowy kierunek w sztuce, zwany kubizmem, jego bohaterami stali się P. Picasso i G. Braqu, a wkład Amadeo Modiglianiego pozostał prawie pominięty.
